XV O réptil-toupeira miope desexaba compartir cos seus semellantes as súas alegrías, as súas sublimes arroutadas creativas. Puxo as gafas que atopara no camiño do tanatorio municipal mais de xestión privada, e confortado polo pensamento de que se queres algo ben feito debes facelo ti mesmo apañou no lixo do edificio dos mortos un taco de rifas sen vender; “excursión paso de ecuador 1973/76 - filoloxía hispánica”. Matinou na casualidade e pensou que as casualidades non existen como moi ben berrara na boca do raposo o coello hipermétrope. Pechou os ollos e deixándose levar por un impulso telúrico escribiu no reverso das rifas o mesmo poema: “Os filólogos son os forenses das linguas, e eu amo tanto en pretérito que vou por ti, meu amor!”. Noites enteiras pasou á luz dos vagalumes mantendo o tamaño da letra, e asinando no mesmo recuncho e con igual caligrafía. Rematado o acto creador e repográfico foi polos buracos onde habitaban os seus veciños e entregoulles a súa alma co mellor dos seus sorrisos. Xa na casa mentres lía a derradeira rifa poema chorou lembrando os saltos da ra, as apertas do saltón, as bagoas do grilo, e sobre todo as entrecortadas palabras do escornabois que sen dúbida algunha resumían o sentir de todos os agraciados. Gracias moitas. E que sortean? O réptil-toupeira sentía o mesmo que todos eles, emoción!